85 - Elimi Tutmasını Bilenin

''YÜREĞİNİ''

ölene dek taşırım. . . !

Eller var.
Hep almaz, ama hep verir.
İddialı değildir, fakat kararlıdır.
O elleri herkes ortalarda görmez.
Muhatabının gözüne sokulmaz.
Al kişi hak edeni alkışlamaktan çekinmez,

fakat kendisi alkış istemez.
Verirken görünmemek için köse bucak saklanır.
O eller, bir Allah´tan ister,

başkasından istemektense tas kesilmeyi tercih eder.
Fedakâr eller o eller.

Eller var.
Her önüne gelenden bir şeyler ister.
Hiç ise girişmez, hep beleşe girişir.
Sürekli istemek için açılır.
Almaya bayılır, vermekten nefret eder.
Bu ellerin bildiği tek dua “Rabbena hep bana”dır.
Böyle elleri bin kez de doldursanız, bin birinciyi ister.
Hapsini de kendi cebine boşaltır.
Başka elleri de görmek gibi bir derdi yoktur.
Bencil ellerdir bu eller.

Eller var.
Pamuk değil, nasır tutmuştur.
Neden olacak?
Elbet, her yarım kalmış yükün altına girdiği için.
Her hayırlı tesebbüsün ucundan tuttugu için.
Her yükü ağıra el atığı için.
Her yolda kalmışın kolundan tutup kaldırdığı için.
Her dermanı tükenmişe derman kattığı için.
Öpülesi eller o eller.

Eller var.
Hiçbir taşın altına girmeye yanaşmaz.
Nice taşlar, kayalar, dağlar kaldırılır.
O pamuk eller arazi olmuş, ortalardan tüymüştür.
Ara ki bulasın.
Israrla o elleri arar gözleriniz, ama yok.
Sıkıntıya gelemez pamuk eller.
Fakat dağlar gibi taşları taşımaktan
yorgun ve bitap düstügü için ayağı sürçenleri,
tökezleyenleri görmeye görsün bu eller.
Hemen ovusturma vaziyetine girerler.
Utanmadan yakasına sarılır, tokatlamaya yeltenirler.
Utanmaz eller.
Taşın altına sokmaya gelince toz olan bu eller,
yakaya sarılmaya gelince aslanpençesi kesilir.

O NEDENLE...

Elimi tutmasını bilenin ölene denk

Sinamaya götüreyim...