Zaman sararmış yapraklar gibi Savrulurken
hayatın uçurumlarına ,Sonsuzluğu avuçluyoruz hep
beraber Tarihin kirli dönencelerinde,Unuttuk kim olduğumuzu ,ne olduğumuzu ,Nerden
gelip nereye gittiğimizi ,Bir zamanki Banka
cüzdanlarıyla ölçülüyor yaşam ,Aşklar bir gecelik ilişkiler kadar değersiz ,Dökülen yapraklar gibi geçersiz dostluklar Güneşe çıkmak için Kara bir
leke taşıyor yarınına herkes ,Eski incelikler
ilişkiler yok artık Unutulmuş dostluklar üşütüyor yüreğimizi İçli masum türküler
yakışmıyor sesimize artık Müzik diye sözsüz
sözcükler tıkılıyor kulağımıza ,Kimse kimseyi dinlemiyor ,Kimse kimseyi anlamıyor ,Kimse
kimseyi bağışlamıyor,Kirli bir kefen örerek
cesetlerimize ,Umutları
da kirletiyoruz hep beraber...Gidiyoruz sorgular
bırakarak ardımızda ve utançla bakarak geleceğine
çocuklarımızın...Unuttuk kim olduğumuzu ne olduğumuzu ,Kaybettik benliğimizi
kimliğimizi Gün gelecek Herkes kendi ceheneminde yanacak ,Duygu kalmayacak sevgi kalmayacak Yürekler taşlaşacak, taştan anılar gibi ,İnsan olup
olmamanın önemi kalmayacak…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder